Blog 4: Lotte van Selm in Tanzania

De laatste ervaringen die ik vanuit hier kan delen, mooie momenten die ik kan beschrijven en updates die ik kan geven. Ik ga het wel missen hoor, hier op het Uhai Center. Ik zit hier inmiddels precies vier weken en het voelt als gisteren dat ik hier, met vrijwel geen idee wat ik kon verwachten, aankwam. Wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt lees je in mijn vorige blogs. Maar aan ieder moois komt een einde, zo ook aan mijn tijd hier in Kia, Tanzania. Ik loop de laatste paar dagen rond met de vraag: “wat is me nou het meeste opgevallen?”. Om te beginnen zijn dat de warme mensen, ik voel hier warmte en verbinding. Even vragen hoe het gaat, of ik nog iets nodig heb, hoe mijn dag was. Opvallend genoeg gaat het met hun ‘altijd goed’. Mensen maken hier lange dagen, maar ik heb eigenlijk geen geklaag gehoord (of wellicht heb ik het niet verstaan vanwege een taalbarrière). Doen zit meer in de genen dan denken, waardoor plannen voor de langere termijn soms moeilijk is, maar het doen levert wel direct zichtbare resultaten op. Daar kunnen wij in Nederland met onze vergadercultuur af en toe nog wel wat van leren. Vrienden en kennissen zijn een belangrijke indicatie voor persoonlijk succes, maar zonder echt goede contacten is het zeer moeilijk om aan een baan te komen. Des te belangrijker dat het Uhai Centrum blijft ontwikkelen, wat automatisch gepaard gaat met meer baancreatie voor de lokale community.

‍

Ook bespreken we vaak het onderwerp ‘delen’ (sharing). Als ik de verhalen mag geloven wordt hier in Tanzania voornamelijk - vanuit noodzaak vaak geld - gedeeld met familie, maar is er niet echt sprake van een deel-cultuur. Als gast merk ik hier overigens weinig van, er wordt eerder te veel met me gedeeld. Ik vraag om drie aardappels en ik krijg er vijf, plus vier tomaten en twee wortels. Onverwachte cadeautjes zijn ook geen uitzondering, regelmatig krijg ik banz (soort oliebol), een flesje frisdrank, verse melk van de koe, bananen of mango’s. Overigens hoor ik elke ochtend vanuit de dagopvang het liedje “sharing is caring, sharing is fun”. Met name bij de jongere generatie is er dus wel aandacht voor het fenomeen delen. Wat verder opvalt is het verschil in gewoontes rondom de kinderen. Geen speen, geen kinderwagens (ook niet echt handig met alle zand en stenen op de grond hier), geen luier (waardoor ik regelmatig met een plassend kind naar de wc moest rennen) en extreem goede dansmoves al vanaf een leeftijd of twee jaar. Kinderen worden hier van 0 tot ongeveer 1,5 jaar op de rug van de moeder gedragen. Dat is terug te zien aan de hoeveelheid knuffels die met behulp van een trui op de rug van de kinderen hangt, tijdens het spelen op de dagopvang.

Ook reden we deze week weer met de auto naar Arusha voor 100 kg rijst en allerlei andere huishoudelijke benodigdheden voor het Uhai Center. We kochten onder andere twee nieuwe matrassen voor de kinderen op de dagopvang en een soort materiaal waar men hier (afwas)zeep van maakt. Al met al waren we hier van 13 tot 18 uur mee bezig, maar aan het lange wachten bij het doen van inkopen ben ik inmiddels gewend. Je moet je voorstellen hoe dat gaat: we komen aan bij een winkeltje, zuster Immaculatie zegt tegen Jeremy wat ze hebben wil, Jeremy stapt uit, overweegt de opties en laat alles zien aan zuster Immaculatie die vanuit haar raampje alles beoordeelt. Zuster Immaculatie onderhandelt wat met de verkoper, wederom vanuit haar raampje. Zodra de deal rond is geeft zuster Immaculatie het geld aan Jeremy, die het vervolgens aan de verkoper geeft en de goederen inlaadt. Het is een grappig, maar vooral uiterst op elkaar afgestemd proces en dat kost nou eenmaal wat meer tijd.

In mijn vorige blog vertelde ik over het project kinderspeelplaats. De fundering aan de rand van de speelplaats is inmiddels gemaakt. Kees en ik constateerden gisteren dat het wel een erg stevige rand is voor ‘slechts’ het plaatsen van aarde en gras, maar soms moet je niet willen micro-managen. Er zijn ijzeren houders geplaatst om de palen in te zetten, zodat ze niet rotten in de grond. En ook de eerste boogenville is geplaatst. Hier kon ik een beetje bij helpen, voor de rest was het voor mij vooral veel nzuri sana (heel goed) zeggen en foto’s maken van de voortgang van het project.

Afgelopen zaterdag ben ik naar huis gevlogen. Ik voel me rijk door alle lessen en ervaringen, ik voel me dankbaar dat ik hier zo warm ben ontvangen en ik voel me betekenisvol voor mijn bijdrage aan het Uhai Center. Alle telefoongesprekken en informatie van te voren waren behulpzaam, maar ik heb ervaren dat je het pas echt snapt als je hier voor langere tijd bent. En dat is prima, dat is onderdeel van het avontuur. Of mijn verwachtingen zijn uitgekomen? Daar heb ik geen antwoord op. Ik had me namelijk voorgenomen om niet al te veel te verwachten, want je weet het toch niet. Verwachtingsloos beginnen aan zo’n avontuur heeft mij een pure, open ervaring opgeleverd die ik voor de rest van mijn leven bij me draag.

Ik wil jullie allen bedanken voor het lezen van mijn blogs! Ik voel me bevoorrecht dat ik dit heb mogen doen. Ben je enthousiast geworden en denk je erover om zelf deze stap naar Tanzania te zetten? Neem gerust contact op met de Florentina Foundation en wellicht spreken we elkaar binnenkort!

Liefs en tot ziens,

Lotte van Selm

‍