Blog 3: Lotte van Selm in Tanzania

Het was een korte week voor mij op het Uhai Center. Op woensdagochtend kwam ik terug van de safari waarover ik schreef in mijn vorige blog. Ik kreeg tijdens mijn safari al een appje van Zuster Sabina dat ze mij zo miste en dat ze niet kon wachten tot ik terug was bij de daycare. Dit bleek ook te gelden voor veel van de kinderen, die allemaal ‘Mzungu’ hadden gemist en niet konden stoppen met vragen wanneer ik terugkwam. Ik werd bij terugkomst door de kinderen met heel veel knuffels ontvangen. Het woord Mzungu kende ik niet, en als je mensen naar de betekenis vraagt dan komt dit meestal neer op ‘vreemdeling, iemand die van plek naar plek reist, blank persoon’. Het opvallende is dat er heel veel mensen zijn, inclusief de kinderen, die dit woord gebruiken om me te roepen of aandacht van me te vragen, waardoor ik er inmiddels aan gewend ben.

Zuster Sabina is trouwens de persoon die samen met Zuster Martha de daycare runt. In week 1 was er één moeder die hen daarbij hielp, maar inmiddels zijn dit er een stuk of 3 / 4. Hun Engels is vaak niet zo goed, dus dat maakt het moeilijk voor mij om écht met ze te communiceren en al helemaal om ze te vragen naar hun leven en hun evt. behoefte aan educatie om een duurzaam bestaan op te kunnen bouwen. Ik sprak hier later met Zuster Immaculatie over en die vertelde me dat er in het verleden onder andere vrouwen zijn geweest die naailes gekregen hebben en die educatie gevolgd hebben over het opbouwen en onderhouden van een plantage. Het lastige is dat het ingewikkeld is om een echt contract met ze aan te gaan, waardoor de kans groot is dat de vrouwen na het volgen van de opleiding besluiten om iets anders te gaan doen. Het positieve daarvan is (zuster Immaculatie benadrukt vrijwel altijd de realistische maar tevens ook de positieve kant) dat er ergens vrouwen rondlopen met wat meer kennis dan voor de opleiding, maar toch is het jammer. We spraken samen over hoe ingewikkeld het is om de moeders in te schatten, hun behoeften te achterhalen en goede afspraken met ze te maken. Maar toch zien we wel wat mogelijkheden voor naailessen, kooklessen en lessen in tuinieren.

Deze week zijn we ook gestart met het schilderen van de binnenkant van het nieuwe gebouw. Dit bleek nog knap lastig omdat het pleisterwerk letterlijk van de muur afviel, zelfs nadat we het goed en uitgebreid geschuurd hadden. Het lastige is dat er ook weinig goede middelen beschikbaar zijn om het werk goed te kunnen doen. De muren zijn heel hoog maar er was geen geld voor een lange stok voor op de verfroller. Daarom probeerden we te improviseren met een dweilstok, maar er was ook geen tape beschikbaar om dit aan elkaar te bevestigen. Een stukje rubber moest hier een oplossing voor bieden, maar na elke baan die ik op de muur aanbracht, viel de roller weer van de dweilstok af. Daardoor duurde het lang, zat ik zelf volledig onder de verf en ontstond bij mij enige frustratie. Ik was van plan om verder te schilderen, maar zoals ik inmiddels gewend ben, kunnen de plannen van het ene op het andere moment veranderen waardoor ik helaas mijn werk niet af kon maken. We moesten namelijk op pad om nog wat inkopen te doen in het dorp. Gelukkig kan Paulo, een van de oudste personen die op het Uhai Center werkt, ook goed schilderen dus we gaan zien wanneer het afgemaakt wordt.

Op vrijdagochtend kwam Kees weer even langs om bij te praten en de vorderingen op het Uhai Center te bekijken. We dronken koffie (ik zonder), maar Kees met groeimelk omdat er geen normale melk beschikbaar is. De eerste keer dat ik zag dat ik groeimelk in mijn voorraadkastje had staan moest ik hier hartelijk om lachen, maar inmiddels heb ik er al pannenkoeken en wentelteefjes van gemaakt. Dat lukt verrassend goed! Met Kees sprak ik over ontwikkelbehoeften van het Uhai Center en evt. mogelijkheden om dit tijdens de geplande supporttrip uit te voeren. Met Jeremy en zuster Immaculatie besprak ik verder de afrondingen van het nieuwe projectje waar ik in mijn vorige blog naar verwees. Nadat er een inschatting gemaakt was van de kosten van alle materialen en van de menselijke inspanning kon er een klap op gegeven worden: het bouwen van een speelplaats voor de kinderen kon beginnen. Achter het nieuwe gebouw van de dagopvang wordt een oppervlakte van plm. 40m2 ingericht als speelplaats, met gras op de grond, een fundering aan de randen en grote stevige palen aan de zijkanten, zodat er met behulp van bougainville een schaduwrijke plek kan worden gecreëerd. Uiteindelijk kunnen hier nog speeltoestellen worden geplaatst, zoals een schommel en rekstokken. Volgende week hoop ik jullie meer te kunnen vertellen over de vorderingen van dit project. Als alles volgens planning verloopt zal het ongeveer twee weken duren voordat de nieuwe speelplaats er is, al duurt het groeien van gras wel wat langer dan dat. Dit zal ik dan ook niet meer meemaken tijdens mijn tijd in Tanzania.

Op zaterdag bezochten we het toekomstige huis van Jeremy in een nabij gelegen dorp. Regelmatig worden er mensen geholpen met de aankoop van een plot (een stuk land) en het bouwen van een huis erop. Er wordt dan een soort lening afgesproken met deze mensen, zonder rente, maar wel met een terugbetalingsafspraak. Verschillende huizen in de omgeving van het Uhai Center en Elizabeth Center zijn op deze manier tot ontwikkeling gekomen. Dit geeft maar weer de invloed en diversiteit aan invloedssferen van het Uhai Center en Elizabeth Center (en voornamelijk zuster Immcaulatie) aan.

Op moment van schrijven verblijf ik een aantal dagen in Zanzibar. Een wereld van verschil met het leven in Kia. Hier heeft toerisme duidelijk meer invloed dan in Kia. Ik moet hier zelf best aan wennen, omdat ik inmiddels vrij goed gewend ben aan het leven in Kia, maar het is ook wel lekker om even in de zee/zwembad te kunnen duiken als het zo onwijs warm is. Na mijn verblijf op Zanzibar ben ik nog één week in het Uhai Center.

Tot de volgende!

Lotte